Lilly Hiatt bracht eind 2017 haar derde plaat "Trinity Lane" uit en dit was meteen een grote stap richting haar definitieve doorbraak. Op dit album ontworstelt ze zich van de muzikale erfenis van haar bekende vader John. Lilly kreeg de Amerikaanse rootsmuziek uiteraard met de paplepel ingegoten, maar was op haar eerste twee platen ook niet bang voor stevige rock, waardoor ze ergens tussen Lucinda Williams en Dinosaur Jr. terecht kwam. Op jonge leeftijd verloor ze haar moeder die zelfmoord pleegde en moest ze min of meer voor haar alcohol- en drugverslaafde vader zorgen. Gelukkig zijn zowel vader als dochter er relatief goed uitgekomen. Haar vader John boekte veel succes als zanger/muzikant en tekstschrijver en met haar nieuwe album "Walking Proof" zet ook zij een grote stap in de richting van de eredivisie van de vrouwelijke singer-songwriters, want deze plaat laat meteen ook een nieuwe Lilly Hiatt horen en die mag er best zijn.

Zoals haar vader legt ook Lilly als liedjesschrijfster eenzelfde ambachtelijkheid aan de dag, net zoals haar onverbloemde teksten over getroebleerde relaties het menselijk tekort behelzen. Waar het door haar vaders gitarist Doug Lancio geproduceerde debuut "Let Down" uit 2012 nog klinkt als een reguliere rootsplaat, verraste ze drie jaar later met "Royal Blue" (2015), dat zich laat beluisteren als een soort van indierootsrock. Daarentegen op "Trinity Lane" (2017) schuwt Lilly Hiatt het stevige gitaarwerk zeker niet en haalt ze ook in vocaal opzicht stevig uit. Waar op dit album thema's als de zelfmoord van haar moeder, haar verslaving en een scheiding aan bod komen is haar nieuwste album "Walking Proof" qua thematiek nu een stuk zonniger.

Lilly Hiatt is zeker niet de doorsnee singer-songwriter in het Amerikaanse rootssegment, maar invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek spelen zeker een rol op "Walking Proof" die zelfvertrouwen en intimiteit uitstraalt. Het is een ongelofelijke muzikante die deze twee keurig kan combineren tot één plaat, Hiatt doet dat hier, met zware jams en meer persoonlijke, gestripte sonische momenten die beide hier aanwezig zijn. Daarbij is Lilly voorzien van een krachtige stem en deze is door producer Lincoln Parish (gitarist van de Amerikaanse rockband Cage The Elephant) voorzien van een lekker vol geluid. Zij wordt hierbij begeleid door John Condit (leadgitaar), Robert Hudson (bas), Kate Haldrup (drums) en Lincoln zelf op gitaar en keys. Amanda Shires, Aaron Lee Tasjan en vader John doken tenslotte op voor gastbijdragen. Door de 11 tracks heen op de plaat positioneert Hiatt "Walking Proof" als de voorganger "Trinity Lane", waarbij ze zich verder verdiept in de complexe en persoonlijke kwesties die ze in dit derde album behandelde. Lilly heeft werkelijk het vermogen om sonisch te experimenteren, genres en instrumentatie naadloos te laten samensmelten, en dit soms binnen één track.

De plaat opent met een trage, zwoele track "Rae" waarbij Hiatt's zang je meteen op het verkeerde been zal zetten met zijn puurheid en natuurlijke vermogen om elke tint van emotie uit te drukken - een nummer voor haar zus, dat rijk is aan sentiment, 'need you and I always will' - voordat ze rechtstreeks naar het vollere geluid in het daaropvolgende nummer "P-Town" duikt. Het lijkt erop dat Hiatt alle energie van haar vorige jaren heeft opgespaard en verpletterd in dit nummer, waarbij de nawerking doorloopt tot het hoogtepunt van de plaat, vol met enorme gitaarriffs en gedaver van het elektrische orgel. Op dezelfde manier volgt het nummer "Little Believer" voor een meer vintage-beat moment in de plaat dat zich goed zal vertalen tijdens haar live optredens.

Hiatt's vader vergezelt haar op "Some Kind of Drug" - de eerste keer dat hij zijn dochter vergezelt op één van haar liedjes - maar hij is niet alomtegenwoordig in de track, je moet goed luisteren om hem te horen. De track is een van de meest intieme momenten op de plaat, waarin alles wordt verteld over de worsteling met de soberheid die Hiatt heeft meegemaakt, maar toch gedreven wordt door een snelle drumslag. Het meer country getinte "Candy Lunch" lijkt meer dan enig ander nummer op de plaat terug te leunen naar Hiatts americana verleden. Hier zingt ze met trots over haar eigenaardigheid, ‘I’ve always done my own weird thing / And sometimes that means I want candy for lunch’. Het is een volkomen ongewone manier om het sentiment dat het uitdrukt samen te vatten, je eigen zelf te zijn, en Hiatt nodigt haar luisteraars uit om op dezelfde manier over zichzelf na te denken.

De verschillen tussen "Walking Proof" en "Trinity Lane" worden duidelijk op tracks als het rockende gitaarnummer "Brightest Star", waar Hiatt elementen als een vervormde gitaar inbrengt en deze naadloos laat samensmelten met rustigere slidegitaar momenten. Deze track zorgt voor een stevig moment op de plaat tegenover onzekerheden in relaties, een sentiment dat wordt doorgevoerd in het best grappige "Never Play Guitar" - een van de sterkste momenten op de plaat - waar Hiatt schittert in haar gitaarspel en het vermogen om zich uit te drukken. Hier zingt ze dat ze haar ruimte nodig heeft om nieuwe situaties te creëren, wat impliceert dat eerdere relaties haar daarvan hebben weerhouden. De plaat eindigt met het ironisch getitelde "Scream", een van de rustigere momenten op het album, dat je raakt met het steeds genuanceerde karakter van Hiatt's schrijfwerk. Hiatt mag als songwriter niet vergeten worden, ze is een zangeres, instrumentalist en songwriter, en deze vaardigheden zijn hier altijd aanwezig.

Lilly Hiatt zoekt op "Walking Proof " nog nadrukkelijker dan op haar vorige albums naar een eigen geluid, wat een opvallend veelzijdige plaat oplevert. Het is ondanks de hoorbare zoektocht een plaat die zich kan meten met die van vergelijkbare vrouwelijke singer-songwriters in het rootssegment, die er met Lilly Hiatt, zeker in vocaal opzicht, een serieuze concurrent bij hebben gekregen. Op dit nieuwe album laat de jonge Hiatt horen wat ze in huis heeft en is heel duidelijk dat ze een mindere periode in haar leven wil afsluiten, en dat levert daarmee een indrukwekkende plaat af. Hiatt mengt genres, geluiden en thema's naadloos in deze plaat : americana met country & twang-invloeden en zelfs wat punky pop en dit in combinatie met haar energieke stem. Deze plaat is dan ook aanzienlijk sterker dan haar vorige album, wat de conclusie rechtvaardigt dat we van deze dame nog heel veel gaan horen. Het siert Lilly Hiatt dan ook dat ze zich op andere paden begeeft dan haar vader, maar het talent voor het schrijven van geweldige songs wordt door de twee Hiatt’s absoluut gedeeld.